O książce: rok / Autor podaje historię drogi życiowej Rosjanina sowieckiego - same fakty, tylko prawdę, nic poza tym, powołując się na o źródłach dokumentalnych: pamiętnikach, wspomnieniach pisanych i ustnych zwykłego obywatela Rosji, którego biografię można uznać za dość typową. Oczywiście najbardziej typowy byłby los prostego robotnika, a nie inżyniera. Ale po pierwsze łączy ich wspólny status pracowników najemnych, czyli większości ludzi, a po drugie życie tego konkretnego inżyniera jest na tyle różnorodne, że pozwala na pełniejsze ujawnienie tematu ludzie nie są udokumentowani i z biegiem czasu są objęci tajemnicą. Teraz wiele osób nie rozumie już, jak żyli Rosjanie sto, a nawet pięćdziesiąt lat temu. Chociaż istnieje wiele źródeł, dotyczą one życia celebrytów. Oni i ich kronikarze przedstawiają straszne rewelacje – o wzlotach i upadkach, o zdradzie i podłości. Ludzie uważają to za interesujące, ale nie jest to przydatne jako doświadczenie życiowe. Politycy, artyści, pisarze żyją i zarabiają na swój sposób, a nie jak wszyscy inni, są małą i wyjątkową częścią narodu. Autor swoim pisarstwem chce przynosić pożytek ludzkości. Jednocześnie ma duże wątpliwości. Jestem tym bardziej pewien, że apele i moralizowanie nie przyniosły i nie przyniosą żadnego pożytku. Najlepsi ludzie przeszłości mieli nadzieję na lepszą przyszłość: opłakiwali cierpienia ludzi z głodu i zimna, wzywali do dobroci i dobra wspólnego. Jak czuliby się tacy luminarze jak Tołstoj, Dostojewski, Czechow i inni, gdyby wiedzieli, że po nich będą jeszcze wojny światowe, Oświęcim, Hiroszima, Wietnam, Jugosławia… A jednak autor żywi małą nadzieję, że jego notatki o ZSRR epoka, która przemknęła przez historię, pewnego dnia przyda się komuś w przyszłości. Niektórzy nawet mówią o tym czasie hasłem: „Mieliśmy Wielką Epokę”.!»